Pierwsze Państwo słowiańskie powstało na początku VII wieku na Morawach, swoim zasięgiem obejmowało dzisiejsze Czechy, Słowację, a na północnym zachodzie sięgało po środkową Łabę.  Na tych ziemiach misjonarze chrześcijańscy pojawili się pod koniec VIII w., a w 845 roku 14 książąt czeskich przyjmuje chrzest w Ratyzbonie. W 863 r. z Bizancjum przybyli dwaj bracia: Konstanty (przyjmie imię Cyryl) i Metody, by szerzyć wiarę chrześcijańską. Zaprosił ich książę morawski Rościsław, który pragnął uniezależnić się od wpływów władców frankońskich. W 868 r. Cyryl i Metody udali się do Rzymu, gdzie uzyskali zgodę papieża Hadriana II na szerzenie wiry chrześcijańskiej na ziemiach słowiańskich. Niestety Cyryl zachorował, został w Rzymie i zmarł w 869r., Metody aż do swojej śmierci (prawdopodobnie w roku 885) szerzył wiarę na Morawach, a także wśród Czechów i Polaków. Nad górną Wisła zaczęła się w tym czasie tworzyć organizacja terytorialna (forma państwowości), zwana państwem Wiślan, świadczy o tym rozbudowa grodów i wzmianki w opisie Germanii króla Alfreda, napisanej przez tzw. Geografa Bawarskiego, żywot św. Metodego czyli tzw. legenda Panońska i list biskupów niemieckich do papieża Jana IX.

Fakt, że Mieszko I wprowadził w całym kraju chrześcijaństwo w krótkim czasie, bezkrwawo i bez wewnętrznych walk, świadczy, że ludność prawdopodobnie była przygotowana do przyjęcia nowej wiary. W „Żywocie świętego Metodego” opisano, że „Książe pogański, silny bardzo, siedzący na Wiśle, urągał chrześcijanom i szkody im wyrządzał” został zmuszony do ochrzczenia się, działo się to prawdopodobnie w latach 875-876. Władza onego księcia mogła rozciągać się na plemię Lędzian, mieszkających na naszych ziemiach. 

O wpływach morawskich świadczą wykopaliska w grodzie Chodlik za Puławami, a najdonioślejszego odkrycia dokonano na ternie naszej parafii w Podebłociu. W 1986 roku na stanowisku archeologicznym w grodzisku Podebłocie odkopano tabliczki gliniane z napisami IHS  (Jezus Chrystus Wybawca) i IHN (Jezusie Chrystusie Zwyciężaj) datowane na IX wiek (około 150 lat przed chrztem Polski). Na mniejszej występują znaki greckich liter iota (I), sigma (Σ), chi (X) będące we wczesnym średniowieczu symbolem Jezusa Chrystusa . Na większej tabliczce tym samym znakom towarzyszy litera ny (N), która może oznaczać słowo nika (zwyciężaj), czyli cały napis to „Iesos Christos Nika – Jezu Chryste Zwyciężaj”. Trzecia tabliczka nie została odczytana. Znalezisko w Podebłociu jest najstarszym śladem chrześcijaństwa w Polsce i odkrycia tego dokonano w naszej parafii Życzyn. Puszczając wodze wyobraźni można przyjąć, że wysłannicy Cyryla i Metodego wędrowali z krzyżem po całej słowiańszczyźnie, docierając także do nas, a legenda o dwóch świątkach, którzy przybyli na „postrzyżyny” u Piasta i dali jego synowi imię Ziemowit to był chrzest. Nawet jeśli to zbyt wybujała fantazja, to tabliczki z napisami IHS i IHN są prawdziwe i znajdują się w Państwowym Muzeum Archeologicznym w Warszawie.

 

Pierwszym władcą Polski Chrześcijańskiej był Mieszko I, przyjął chrzest razem z poddanymi w 966 roku. Władzę kościelną w Polsce przez kilkadziesiąt lat od chrztu sprawował biskup misyjny w Poznaniu. W 1000 roku powstała organizacja kościelna, którą tworzyła na początek archidiecezja gnieźnieńska dzieląca się na biskupstwa krakowskie, wrocławskie i kołobrzeskie. Biskupstwo krakowskie obejmowało Małopolskę (sięgając po dzisiejsze Siedlce), w jego skład wchodziło województwo krakowskie i sandomierskie,, w tym drugim znajdowała się ziemia sandomierska a w niej nasza przyszła parafia. Przed 1198 rokiem utworzony został archidiakonat lubelski i radomski (przetrwał do połowy XVI wieku) obejmujący dekanat stężycki złożony z 18 parafii m.in. Korytnicy.

Parafie ziemi stężyckiej powstawały w kolejności:

XI w. gród Sieciechów (znajdował się po tej samej  stronie Wisły co Stężyca) z klasztorem benedyktynów i opactwem

XII w. kościół i parafia Sieciechów

XIII w. Stężyca i Samogoszcz

na przełomie XIII i XIV w. Korytnica, Żelechów, Wilczyska (pojawiły się w wykazie świętopietrza 1325-28) i Tuchowicz (w wykazie 1350-51)

XIV w. Wargocin i Drążgów

Do unii polsko-litewskiej (1385 r.) osadnictwo na naszych terenach było słabo rozwinięte, stąd mała liczba parafii, z powodu najazdów Jaćwierzy, Litwy i Rusi. Po unii z terenów kresowych staliśmy się ziemiami centralnymi.

XV w. Ryki 1358-1442

XVI w.  Kłoczew 1589

 XVII w. Brzeziny 1683-84  Gończyce 1699

Wg mapy (nad tekstem) opracowanej przez Henryka Rutkowskiego „Ziemia Stężycka w XVI wieku”  dzisiejsza parafia Życzyn (ziemie) należała do parafii Stężyca, a w „Atlasie historycznym Polski województwo sandomierskie w drugiej połowie XVI wieku” (pod tekstem) należymy do parafii Korytnica. Jeśli nie ma błędów w tych opracowaniach (P. Rutkowski jest także współautorem „Atlasu…”) oznacza to, że w połowie XVI w. rozszerzono granice parafii Korytnica (kosztem parafii Stężyca) tak, że objęła swym zasięgiem wsie Życzyn, Wola Życzyńska i Kozice. Do końca XVIII wieku należymy do diecezji krakowskiej, dekanat stężycki, parafia Korytnica.